عبادت قرار دادن همه ابعاد زندگی در مسیر خواست و رضای الهی است.اینگونه رنگ خدایی زدن به کارها تاثیرهای مهمی در زندگی انسان دارد. روش عبادت را باید از قرآن و عترت آموخت آنگونه که آدرس هر خانه را باید از صاحب خانه فراگرفت.نماز از بارزترین مصادیق عبادت است.
یکی از حقوق انسانی،سپاس از محبت دیگران است،حتی اگر مسلمان نباشیم،احسان و نیکی به دیگران به عهده ما مسئولیت تشکر می گذارد.این حق نسبت به هر زبان ونژاد و ملیّت و کشور یکسان است.هر چه لطف و نیکی بیشتر و نیکی کننده بزرگتر باشد تشکر هم باید بیشتر و بهتر انجام گیرد.
وقتی یک سگ در مقابل استخوانی که به اومی دهند،حق شناسی می کند و دم می جنباند،و اگر دزد و بیگانه ای وارد خانه شود به او حمله می کند،اگر انسان نسبت به این همه نعمت پروردگار،بی تفاوت باشد و از روحیه سپاسگزاری که به
صورت«نماز»جلوه گر می شود بی بهره باشد،آیا در قدر شناسی از سگ کمتر نیست؟
شاید برخی بگویند که شکر خداوند را به طریقی دیگر غیر از طریق نماز انجام می دهیم،امّا در پاسخ به این گونه افکار و گمان ها باید گفت که خداوند را باید به همان صورتی سپاس گذاری نمود که خود خواسته است،نه آنگونه که ما می خواهیم.
چه بخواهیم و چه نخواهیم نماز گنج عظمایی است که به هر انسانی این فرصت داده شد که بدان دست یابد،و انسان زیرک و هوشیار تمام تلاش خود را بکار می بندد تا به این گنج دست یابد پس چه خوب است که تا فرصتمان به هدر نرفت خود را به گنج عظمای نماز برسانیم و از آن بهره گیریم.
در پایان،کلام را به ذکر دو فراز نورانی از امام علی(ع) به اتمام می رسانیم:
در ارشادالقلوب آمده است:
«در یکی از روزهای جنگ صفین که جنگ و کشتار به اوج خود رسیده بود ابن عباس دید که امام علی(ع) بین دو لشکر ایستاده و به آسمان نگاه می کند.گفت:این چه وقت نماز است که جنگ در اوج شدت است؟! حضرت علی(ع) فرمود:مگر ما به چه هدف با این ها می جنگیم؟ ما به حساب نماز و برقرار ماندن نماز مشغول جنگ هستیم».
هم چنین در بحارالانوار(10/89)از امام علی(ع) نقل شده است که:
«اگر نماز گذار می دانست که در حال نماز چه رحمتی از سوی پروردگار او را فرا می گیرد هرگز راضی نمی شود سر از سجده بردارد»
