شواهد حیات در سیارات دیگر چگونه کشف می‌شوند؟

نخستین شواهد از وجود حیات بر سطح سیارات دیگر احتمالا در شکل سیگنال‌های منفعلی هستند که اخترشناسان آنها را در جو یک سیاره شناسایی خواهند کرد.
سیارات دارای جو مناسب‌ترین گزینه برای یافتن نشانه‌های حیات هستند؛ حیات به هر شکل نیازمند لایه‌ای از گازها است که آسمان یک سیاره سنگی را در بر گرفته و ضمن تأمین منابع انرژی، بعنوان یک سپر محافظتی در برابر محیط خشن فضا ایجاد می‌کند.به همین دلیل مریخ‌نورد کنجکاوی بدنبال توصیف وضعیت جو سیاره سرخ است و مأموریت مدارگرد ماون (MAVEN) نیز با هدف رمزگشایی از اسرار نازک شدن جو این سیاره آغاز شده است.

اما دو رویکرد متفاوت می‌تواند به اخترشناسان برای بررسی جو سیارات بیگانه با جزئیات منحصربفرد و یافتن نشانه‌های احتمالی حیات کمک کند.

شیمی جو

نخستین گام در جستجو برای یافتن نشانه‌های حیات فرازمینی، تعیین قابل مطالعه بودن جو یک سیاره بیگانه است؛ بسیاری از سیارات بیگانه کشف شده توسط تلسکوپ فضایی کپلر احتمالا دارای جو نیستند.


لبه سرخ

در کنار بررسی ترکیبات جو، اخترشناسان قادر به بررسی احتمال وجود حیات بر سطح یک سیاره یا حداقل انعکاسی از آن هستند.

تمامی اشکال حیات بدنبال خلاص شدن از انرژی هستند که از آن استفاده نمی‌کنند؛ در گیاهان انرژی که برای تولید غذا استفاده نمی‌شود، به شکل فوتون‌های فرابنفش منعکس می‌شود.

در زمان فراوانی زندگی فتوسنتزی مانند جنگل‌های بارانی یا تپه‌های جلبکی، انعکاسی به شکل درخشش جزئی نور مادون قرمز دیده می‌شود که لبه سرخ (red edge) نامیده می‌شود و مشابه این بازتاب در سیارات فراخورشیدی نیز قابل مشاهده است.

با این حال مشاهده انعکاسی مشابه لبه سرخ از فاصله دور بسیار مشکل است؛ بطور مثال مشاهده لبه سرخ در جنگل های بارانی از فاصله دور تنها در روزهای صاف امکانپذیر است، درحالیکه این منطقه در بیشتر مواقع پوشیده از ابر است